La La Land

La La Land, kendi hayallerinin içinde savrulan iki insanın, Mia ve Sebastian’ın dünyasında yankılanan hüzünlü bir senfoni gibi. Film, parıltılı Los Angeles manzaralarıyla başlayan, ancak zamanla sislerin içine karışan bir masalı andırıyor; hayaller ve gerçekler arasında gidip gelen o tanıdık, tuhaf kayboluş hissiyle dolu.

Bir Hayalin Peşinde Koşmak, Ancak Ona Asla Ulaşamamak
Mia ve Sebastian’ın yolculukları, aynı rüyaya dalan iki yabancının hikayesidir aslında. Mia’nın her seçmelerde yitip giden umutları, Los Angeles’ın köşelerine sıkışmış, genç bir kızın kendi sesini bulmaya çalışırken yaşadığı savruluşun resmidir. Gerçek ve hayal arasındaki geçişler o kadar keskindir ki, Mia’nın her sahneye adım attığında gerçeğe daha çok yaklaştığını hissederiz, ama belki de o an, hayal dünyasının derinliklerinde daha fazla kayboluyordur. Sebastian içinse caz, kendi ruhuna dokunan tek gerçekliktir; ama o bile, bir süre sonra, onu kendi kendisine hapseden bir tutku haline gelir. Hayatlarının bu dönüm noktalarında, aslında birbirlerine en yakın oldukları anda bile ne kadar uzak olduklarını hissederiz.

Aşk, Büyülü Bir Dans mı, Yoksa Kaçınılmaz Bir Çöküş mü?
Mia ve Sebastian’ın aşkı, bir tutkunun sarhoşluğunda dans ederken, aynı zamanda acının ağır bir yüküyle şekilleniyor. Aşk, onları birbirine çekiyor; ama her adımda, sanki her biri diğerine ulaşmak için kendi rüyasından biraz daha vazgeçmek zorunda kalıyor. İlk bakışta hayranlık uyandıran bu dans, zamanla acı bir gerçekle, yani her ikisinin de kendi yollarında yalnız yürümek zorunda olduğunu kabullenmekle sonuçlanıyor. Mia ve Sebastian, birbirlerinin dünyasında nefes aldıkları her an, kendi içlerinde daha da derinleşen boşluklarla yüzleşiyor. Aşkın büyüsü, gerçeklik karşısında giderek silikleşirken, o anların melodisi, hüzünlü bir arka plan müziği gibi yankılanıyor.

Kendi Gölgesinden Kaçmaya Çalışanlar
Filmde, karakterlerin en büyük düşmanları aslında kendi içlerindeki o doyumsuz boşluk. Mia, bir yandan hayalinin peşinden koşarken, kendine koyduğu sınırları aşmaya çalışıyor. Her başarısızlık, ona bir yenilgi gibi görünse de aslında her kayıp, onu kendine bir adım daha yaklaştırıyor. Sebastian ise cazın saf dünyasında, kendi kimliğini bulmaya çalışırken popüler kültürün ağına düşüyor. Sanatın özünden sapıp, bir arayış içinde kendini kaybeden bir adam… İkisinin de kendi ruhlarıyla olan bu kavgası, insanın kendi gölgesine sığınma isteğini çağrıştırıyor. Ancak bu sığınak, her seferinde daha yalnız ve daha karanlık bir hale geliyor.

Yarım Kalan Hayaller ve Bir Melodinin Sessiz Çığlığı
Mia ve Sebastian’ın hikayesi, aslında hepimize tanıdık gelen o eksiklik hissini anlatıyor. Hayallerimizin peşinden koşarken, bizi tamamladığını sandığımız şeylerin bir yanı hep eksik kalıyor. Mia’nın beyazperdede canlandırdığı rüyalar, hayatına renk katarken, arka planda özlemlerinin gölgesi daha da büyüyor. Sebastian’ın caz kulübü hayali, onun özgürlüğü kadar kendi içine hapsolduğu bir dünya haline geliyor. Filmde her bir melodinin ardında, ulaşılamayan bir hayalin kırıklığı gizli; tıpkı hayatlarımızda hayallerimizin bir yanı hep eksik, tamamlanmamış gibi. Bir sahne, bir melodi, bir bakış… hepsi geçmişte kalmış bir rüyanın yankıları olarak bize geri dönüyor.

Ayrılığın Şiirsel Çıkmazı
Finalde Mia ve Sebastian’ın birbirlerine baktıkları an, içinde bulundukları ayrılığın en hüzünlü ifadesi. Hayallerine ulaşmış olsalar da, ruhlarının bir köşesinde eksik kalan bir parça var. Aşkın içinde buldukları o sıcaklık, şimdi sadece bir hatıra, ama o hatıra her şeyden daha gerçek ve daha kalıcı. Belki de aşk, hayalleri paylaştığımız anlarda saklı; ama her şey gerçekleştiğinde, hayal ve gerçek arasındaki o büyü bozuluyor. La La Land, ayrılıkların bile şiirsel bir güzelliği olduğunu, hayatta her şeyin bir karşılığı olduğunu anlatıyor.

Sonunda, La La Land, hayatın kendi müziğini çalarken insanın içindeki sessiz hüzünle yüzleştiği bir film. Bu film, hepimizin içinde yankılanan bir şarkının, tamamlanmamış bir hikayenin ve hayallerimizle yüzleşirken kaybolduğumuz anların melodisini taşır.